بوی عشق و غربت در سرزمین شلمچه / با وضو وارد شوید!

وقتی وارد شلمچه می‌شوی با تابلویی بسیار بزرگِ قدیمی مواجه خواهی شد، تابلویی که بر روی آن «با وضو وارد شوید» نوشته شده است، گویا باید فقط  کسانی که طهارت دارند وارد این سرزمین مقدس شوند.
 
وضو یکی از طهارت‌های سه گانه است، انسان جایز نیست به قرآن که مقدس و کتاب آسمانی است، بدون طهارت دست بزند شاید به جرأت بتوان گفت که بدون وضو جایز نیست که فردی پا در کربلای ایران بگذارد.
 
البته این «جایز نیست» به معنای لفظ فقهی نیست، بلکه از نظر اخلاقی شایسته نیست، چرا که در این مکان شهیدان با خون‌های سر خود، غسل شهادت کردند و صحرای بزرگ شلمچه را به وجود خود و حماسه‌های که به نمایش گذاشتند، متبرک و مقدس کردند.
 
شلمچه به همان اندازه‌ای که عشق در آن تجلی پیدا می‌کند، به همان اندازه غربت در آن حس می‌شود، گرچه جمعیت گسترده و فراوانی در این مکان حضور پیدا می‌کنند، اما دفاع جانانه و تکه تکه شدن جوانان و دلیر مردان این مرز‌ و‌ بوم حس غریبی را در این یادمان پراکنده کرده است.
 
شهیدانی که در راه حفظ دین و وطن ذره‌ای عقب ننشستند تا ما به سمت جلو گام برداریم، از همه وجود خود گذشتند تا ما به جاهای خوب برسیم، جوانانی و عمر خود را فدا کردند تا ما جوان بمانیم و عمر کنیم و از خانواده خود گذشتند تا ما ناراحتی خانواده خود را نبینیم.
 
این روزها شلمچه شلوغ است، اما این شلوغی اندک اندک تمام خواهد شد و شلمچه می‌ماند و یک عالمه غربت و تنهایی، تنهایی که فقط خادمان شهدای مستقر در یادمان آن را حس می‌کنند.
 
شلمچه اوج تکامل و پرواز شهیدان بود، این مکان نقطه عطفی برای پرواز به اوج ملکوت است، آدم‌های زرنگ در این مکان فرصت را غنیمت شمرده و در پرواز به سوی خوبی‌ها اندیشه می‌کنند.
 
خاک شلمچه را باید سرمه چشم قرار دارد، این خاک روایت‌های را در دل دارد، روایت‌هایی که از فداکاری، حماسه، از خود گذشتگی، ایمان، نمازهای شب و شادابی شهیدان حکایت می‌کند و دوباره باید گفت که «با وضو وارد شوید».
 
انتهای پیام/

یادداشت: محسن یوسفی