«حمله به بندر نفتی الخفجی»؛ طرح سپاه برای انتقام کشتار حجاج از عربستان

آن چه خواهید خواند، بخش اول روایتى است از زبان «عبدالکریم مظفری» یکى از مجریان این عملیات که به تقدیر الهى جان به در برد و به اسارت نیروهاى آمریکایى درآمد.

این ماجرا در چند بخش به مناسبت ۱۶ مهرماه -سالروز نبرد مستقیم سپاه با شیطان بزرگ در خلیج‌فارس- تقدیم مخاطبین عزیز می‌شود.

*می‌خواستیم به عربستان حمله کنیم

در جلسه خیلى محرمانه ای شرکت کردیم. در آن جلسه اعلام کردند که می‏خواهیم به جایى [درعربستان] حمله کنیم و آن جا را بزنیم. [نام محل مورد نظر بندر رأس الخفجى ]بود. قرار بود به سواحل آنجا حمله کنیم و چاه‏‌هاى نفتش را کلاً منهدم کنیم و به آتش بکشیم. [این عملیات‏ به تلافى کشتار حاجیان ایرانى در عربستان سعودى و انهدام اسکله ‏هاى نفتى ایران توسط ناوگان آمریکا طراحى شده بود] علاوه بر ما، بچه‏ هاى تیپ امیرالمؤمنین(ع) براى این مانور آمده بودند. جمعى از بسیجی ‏هاى بوشهرى نیز بودند. هیاهوى عجیبى بر پا شده بود. به ما تذکر داده بودند که این عملیات باید کاملاً محرمانه باقى بماند.

*بعید بود کسی از این عملیات جان سالم به در برد

بعد از دو ماه کار و فعالیت مداوم، روز موعود فرا رسید. بعد از ظهر بود که از حوضچه زدیم بیرون. بیش از سیصد فروند قایق در این عملیات شرکت داشتند. همه شهادتین خود را گفته و با وضو حرکت کرده بودیم. شب قبل به ما گفته بودند که بعید است کسى از این حمله جان سالم بدر ببرد، به همین علت هم نام عملیات را «مانور شهادت» گذاشته بودند. عنوان «مانور» را به این علت گذاشته بودند که دشمن نداند ما قصد حمله عملى داریم.

ناوهاى آمریکایى در سرتاسر منطقه حاضر بودند و همه حرکات ما را زیر نظر داشتند، به همین علت، بازگشت امکان نداشت. هیجان عجیبى همه ما را گرفته بود و از این که چند ساعت دیگر به شهادت می ‏رسیم دل در دلمان نبود.

قرار بود نیروها خود را به منابع و چاه‌‏هاى نفتى «رأس الخفجى» برسانند، خیلى سریع مواد منفجره را بگذارند و سپس قایق‏‌ها، مواضع را زیر آتش بگیرند. همگى تا «سکوى سروش» رفتیم. قرار بود در آنجا ما را سازماندهى نهایى بکنند و به طرف مقصد حرکت کنیم. همه قایق‏‌ها کنار هم پهلو گرفته بودند. یکى شام می‏خورد، دیگرى نماز می‏خواند و دیگرى گریه و دعا می‏کرد، آن دیگرى با دوستانش وداع می‏کرد. منظره عجیبى بود و همه حال غریبى داشتیم.

هوا کم‏ کم خراب شد و موج دریا، قایق‌‏ها را به شدت تکان می‏ داد. در این هنگام اعلام کردند که حمله لو رفته است.

در این میان، چند قایق هم خراب شد. به ما گزارش دادند که کل منطقه به محاصره ناوهاى آمریکایى درآمده است. ناچار حمله لغو شد و ما از سکوى سروش به طرف خارک که نزدیکترین مکان به ما بود، حرکت کردیم. قایق‏هایى را هم که خراب شده بود، یدک کشیدیم.

من و مهدوى و بیژن گرد با ناوچه‏ اى از سکوى سروش عبور کردیم تا ببینیم جریان چیست.

گفتم: نادر! معلوم است حمله لو رفته و آمریکایی ‏ها هم آن را لو داده ‏اند. نگاه کن ناوهاى آمریکایى دور تا دورمان حلقه زده ‏اند.

نادر گفت: می‏دانم؛ اما می‏خواهم از نزدیک ببینم!

گفتم: حالا که این‏طور است، هر جا که تو رفتى، ما هم می‏ آییم.

شب بود. سه چهار کیلومتر از سکوى سروش دور شدیم. رادار کشتى را خاموش کرده بودیم؛ چون نیروهاى آمریکایى مستقر در خلیج فارس ممکن بود از روى رادار پى به هویت ما ببرند و شناسایی ‏مان کنند. البته هر از چند گاهى رادار را روشن می‏کردیم. رادار را که روشن می‏ کردیم، از آنچه می‏ دیدیم، وحشت می‏ کردیم. صفحه رادار پر بود از ناوها و کشتى ‏هاى آمریکایى که در حالت آماده باش کامل بودند. وضعیت چنان خراب بود که نمى‏ شد در منطقه ماند. از این‏رو، نادر مهدوى فرمان داد که ما هم به عقبه نیروها بپیوندیم. رفتیم به خارک و تا صبح در جزیره استراحت کردیم.

همه حالت عجیبى داشتیم. از طرفى، از آن همه برنامه ‏ریزى، تدارکات، زحمات و تلاش‏ ها که چنین به هدر رفت، ناراحت بودیم و از طرف دیگر، از اینکه در یک درگیرى از پیش لو رفته تار و مار و نابود نشده بودیم، خوشحال بودیم. رضایت دادیم به رضاى الهى.

فردا صبح، کل نیرو به بوشهر بازگشت.

در بازگشت از خارک، نادر مهدوى به من گفت: فلانى، یک مأموریت کوچک داریم... خودت و قایقت را آماده کن.

به بیژن گُرد هم همین را گفت. ما حرفش را سرسرى گرفتیم. گفتیم حتما مثل همیشه گشت دریایى است یا ترابرى. با این وجود هر دو اعلام آمادگى کردیم.

- صد درصد آماده باشید. فردا عصر خبرتان می‏دهم. ضمنا بروید و دو ساعت دیگر بیایید، کارتان دارم.

من رفتم و قایق را آماده کردم. دو ساعت دیگر برگشتم؛ اما نادر براى شرکت در جلسه‏اى رفته بود. هر جور بود، با او تماس گرفتم. گفت: بروید خانه، استراحت کنید؛ اما آماده باشید تا خبرتان کنم.

رفتم منزل. هنوز کاملاً استراحت نکرده بودم که بیژن گُرد آمد در منزلمان و گفت: آماده باش... ظاهرا میخواهیم امروز بعدازظهر برویم جایى.

گفتم: من یا منزلم، یا زمین فوتبال!

در دلم تعجب می‏ کردم که چطور میان آن همه نیرو، دست روى من گذاشته‏ اند. درست است که من در گروه مهدوى بودم؛ اما در عملیات‏ هاى مقابله به مثل، ما کارهاى تدارکاتى را انجام می‏ دادیم و در خود عملیات شرکتى نمی‏ کردیم.

بیژن این را هم گفت: آقاى مهدوى گفت که به مظفرى بگو جمع ما جمع است و فقط تو کمى.

گفتم: آخر تیم‏مان بازى دارد!

گفت: نه، نادر گفته حتما باید بیایى.

گُرد با یک سرباز آمده بود. سوار ماشین شدیم و رفتیم منزل آقاى حسن‏ زاده. آبى خوردم و یک عدد انار خیلى بزرگ برداشتم. انار را نخوردم و با خودم بردم. این انار، ماجراى جالبى دارد که بعدا آن را نقل می‏ کنم.

وقتى که به مقر رسیدم، دیدم بله... جمع، جمع است. بعدازظهر ۱۵ مهرماه ۱۳۶۶ بود. علاوه بر خودم، این عده آماده حرکت بودند: «نادر مهدوى»، «بیژن گُرد»، «خداداد آبسالان»، «نصرالله شفیعى»، «غلامحسین توسلى»، «باقرى»، «مجید مبارکى» و «حشمت رسولى».

۹ نفر بودیم. معلوم شد دو نفر دیگر هم هستند که باید به ما بپیوندند. وضعیت را که دیدم، احساس کردم باید مأموریت بسیار مهمى باشد؛ اما به روى خودم نیاوردم و چیزى نگفتم.

دو قایق «بعثت» و یک ناوچه «طارق» آماده حرکت بود و این نه نفر در قایق‏ها و کشتى بودند. انار را که دست من دیدند، گفتند: چى دارى؟

- اناره، از خونه یکى از دوستان برداشتم.

- باید تقسیمش کنى و به همه بدهى.

به شوخى گفتم: تو بهشت که نیستیم. این انار مال منه. مال شما که نیست.

نادر گفت: تقسیمش کن... شاید رفتیم بهشت.

انار را بین ۹ نفر تقسیم کردم. گفتم: بخورید پدر صلواتیا... میوه بهشتى است.

نادر گفت: چه معلوم که همین میوه بهشتى نباشه!

- خیلى خوب، بخورید... میوه بهشتیه.