به گزارش راهیان نور؛ محمد احمد زاده سال 1307 در روستای خار خار شهرستان تکاب به دنیا آمد،نام پدرش فرج الله بود که با کشاورزی محقری که داشت معیشت خانواده اش را فراهم می کرد. وی مقدمات صرف و نحو قرآن را در زادگاهش فرا گرفت. پس از آن به روستای قلدره افشار رفت و از فضل و دانش ملا عبدالرحیم روحانی و مرحوم نقش بندی برخوردار شد، آنگاه به خار خار بازگشت و به ارشاد و موعظه مردم پرداخت و آنان را به مبارزه علیه حکام ستمگر محلی و خوانین تشویق کرد.

سخنان ملامحمد تأثیر ژرفی در مردم نهاد که موجب شد خوانین و ستمگران به خشم آیند و نسبت به ملامحمد سخت گیری کنند، و ملامحمد مجبور شد به روستای کانی سفید مهاجرت کند. که در آنجا نیز ضمن انجام دادن امور مذهبی و رهبری دینی مردم، به تبلیغ علیه رژیم شاهنشاهی و ستم حکام و خوانین محلی پرداخت. ملامحمد پس از مدتی اقامت در روستای کانی سفد به روستاهای دیگر سفر کرد و به روشنگری و هدایت اذهان مردم در روستاهای شریف آباد اوباتو، شوان کاره و حسین آباد پرداخت.

ملامحمد پس از پیروزی انقلاب اسلامی به حفظ و حراست دستاوردها و آرمانهای انقلاب اسلامی پرداخت. ملامحمد احمدزاده با افشای هویت گروههای معاند جمهوری اسلامی، رسالت خویش را همچون سایر روحانیوین  منطقه در روشنگری افکار عمومی برای مقابله با تبلیغات سوء و فریبکارانه ضد انقلاب می دانست و در هر فرصتی که دست می داد به مقابله با دروغ و فریب افراد ضد انقلاب می پرداخت و مردم را به همکاری با نیروهای جمهوری اسلامی برای دفع ستم گروهکها تشویق میکرد.

چهاردهم دی ماه 1361 در روستای کانی سفید میان نیروهای سپاه و مزدوران گروهکها، درگیری سختی روی داد که سه پاسدار به شهادت رسیدند، پس از انتقال پیکر آنان به مسجد کانی سفید ملامحمد احمد زاده برای شادی روح آنان به قرائت قران پرداخت، وقتی افراد ضد انقلاب خبردار شدند به مسجد آمدند و ملامحمد احمدزاده را به شهادت رساندند.

افکار و خصوصیات اخلاقی و اجتماعی

ملامحمد احمدزاده در خانوادهای کشاورز به دنیا آمد و مقاومت و ایستادگی را از پدرش آموخت و انس با طبیعت، او را استوارتر ساخت. وقتی به مبارزه علیه ضد انقلاب روی آورد از اینکه گرداگرد او را دشمن فرا گرفته بود باکی نداشت و کلام حق را بازگو میکرد و هیچگاه از پیروزی بر جهل و باطل نومید نمیشد. شهادت را رستگاری می دانست بدین سبب آشکارا به حمایت از نیروهای انقلابی می پرداخت.

ملامحمد از دیدن فقر و تنگدستی مردم به تنگ می آمد؛ ثروتمندان را به دستگیری از ضعیفان تشویق می کرد، اصرار می ورزید که زکات مال خویش را بپردازند و انفاق کنند تا گرد فقر از چهره مسلمانان زدوده شود.

 انتهای پیام/