تاریخ انتشار
دوشنبه ۱۳ شهريور ۱۳۹۶ ساعت ۱۴:۲۲
کد مطلب : ۱۰۸۶۶
دو سال گذشت؛
این شهدا تا چه زمانی در گمنامی بمانند
یادداشت : علی حسنی‌پور
تحصیل، امنیت، اقتدار، رفاه نسبی، سلامت و عزت ما در سایه چه عزیزانی رقم خورده است؟ قبرهای بی نشان، بغض های مادرانه، چشم های خیره به در، دعاهای شبانه، آلبوم پر از خاطرات و کودکانی که طعم پدر گفتن را نچشیده اند، عزیزانی که رفتند تا شرافت، ناموس، خاک و عزت از فرهنگ ما حذف نشود؛ تا من و شما و فرزندان مان در سایه خون این عزیزان ببالیم و رشد کنیم و فراموش نکنیم که هرچه داریم از برکت خون شهدا بوده است.
اما چه زیبا امام راحل در وصف شهدای گمنام فرموده اند: سلام من بر مفقودین عزیز که پیکر مطهرشان مونسی جز نسیم صحرا و پناهی جز مادرشان حضرت زهرا (س) ندارد.
در این دو سالی که دو شهید گمنام در پارک گلهای منطقه گلستان اهواز آرمیده‌اند برنامه‌های مختلفی به صورت خودجوش و مردمی در این مکان مقدس برگزار شده و عموم مردم خواستار ساخت یادمان و مقبره‌ای در خور شأن این شهیدان عزیز و غریب شهرمان هستند.
حال در این میان ما برای پاسداشت یاد و خون شهدا تا چه حد موفق بوده ایم؟ آیا ما زیبنده نام و مقام شهدا حرکت فرهنگی کرده ایم؟ دریغ از حتی یک حرکت، و این امر باعث دوچندان شدن تاسف ما می شود.
آیا ما در انتقال مفاهیم انقلابی و آرمان های هشت سال دفاع مقدس و فرهنگ شهادت و ایثار شهدا به فرزندان مان موفق بوده ایم؟ چه مراسم بزرگی اعم از برنامه های فرهنگی یادمان ها، جشنواره ها و یادبودهای هنری و آموزشی را در جایگاه شهدای گمنام انجام داده ایم؟ اگر انجام داده ایم پس چرا فرزندان ما و بسیاری از شهروندان از وجود چنین مکانی اظهار بی اطلاعی می کنند؟
مسئولان امر به ویژه در بنیاد حفظ آثار و سپاه پاسداران با برگزاری مراسم های مختلف و تغییر در شکل ظاهری مکان دفن شهدای گمنام، می توانند پرچم عزت و غرور شهدا را پابرجا و سرافراز نگاه دارند.
با شرمندگی ما از شهدا مشکلی حل نمی شود. شهدای گمنام، گمنام سفر کرده اند، گمنام به خاک سپرده شده اند، لااقل ما میزبان خوبی برای این عزیزان باشیم.
انتهای پیام/
