به گزارش خبرنگار راهیان نور، یکی از خادمان شهدا در وصف این روزهای خود و خادمی در یادمان‌های شهدا نوشته است: وقتی به جریان خادم الشهدا شدنم فکر می‌کنم، متحیر می‌شوم. اصلا چه اتفاقی افتاد که حالا من در لباس خادمی هستم.

این شهدا هستند که انسان‌های مختلف را از مکان‌های مختلف گردهم می‌آورند و افتخار خادمی را به آنها می‌دهند. فرد در انتخاب افتخار خادمی تصمیم‌گیرنده نیست بلکه شهدا هستند که خادم‌های خود را انتخاب می‌کنند.

هر کدام از دوستانم برای خادم شهدا شدنشان، داستانی زیبا و عاشقانه دارند که می‌توان بر اساس همین خاطرات، کتاب‌ها نوشت. یکی از دوستانم روزهای بسیاری نذرهای فراوانی را کرده است تا خادم شود.

یکی از دوستان در دست‌نوشته‌ای آورده است: خادم شهدا شدن دعوتی است. شهدا باید دعوت کنند، دست ما را بگیرند و به اینجا بیاورند. به خدا اگر شهدا دست ما را نگیرند و هوای ما را نداشته باشند، ما هیچ کاری نمی‌توانیم بکنیم.

به فکر روزهایی هستم که قرار است دور از خادمی و یادمان باشد. نمی‌خواهم از اینجا بروم. در تمام سال منتظر این چند روز بوده‌ام. این جمع باصفا، خوبی‌های بی‌ریا، دوستی‌های شیرین که در دنیای مادی پیدا نمی‌شود را دوست دارم و نمی‌خواهم از دست بدهم.

صفا و عشقی که در اینجا پیدا کرده‌ام هیچ وقت و هیچ جا ندیده‌ام. شاید دلیلش این باشد، سفره‌ای که ما در کنار آن می‌نشینیم یک سویش شهدا نشسته باشند و ما همسفره آنان باشیم. اگر این گونه باشد خوشا به حالمان.

خادمی شهدا و زائری راهیان نور یک دعوت است... دعوت... شهدا باید بخواهند تا ما بیاییم، باید دعوت کنند... ما میهمان شهدا هستیم.


انتهای پیام/