به گزارش خبرنگار راهیان نور، بولحسن از خاطره‌انگیزترین یادمان‌های دفاع مقدس در غرب کشور به شمار می‌رود و رزمندگان بسیاری در 2 سال پایانی جنگ تحمیلی، از این جا پا به مناطق عملیاتی گذاشتند.

این مکان خاطرات بسیاری از آن روزها به یاد دارد: از رفتن رزمندگان به میدان نبرد، آخرین خداحافظی‌ها، گریه‌های شبانه و... برای رسیدن به این مکان خاطره‌انگیز، پس از حرکت از بانه به سمت سردشت و گذشتن از گردنه زروار، به یک سه راهی در سمت راست آن شهرک آرمرده از فاصله‌ی دور دیده می‌شود. علت وجود این شهرک، توافقی بین ایران و عراق قبل از پیروزی انقلاب اسلامی است که کلیه روستاها تا شعاع 15 کیلومتری تخلیه و در شهرک‌های احداث شده، ساکن شوند که با پیروزی انقلاب اسلامی این قرارداد برای ایران میسر نشد.

پس از عبور از جاده، به گردنه کاگر می‌رسید که در سمت چپ و در میان درختان، روستای برده‌بوک را می‌توان مشاهده کرد. در زمان دفاع مقدس، اورژانس بهداری در میان این درختان بود. با عبور از این گردنه، به موقعیت یادمان بولحسن می‌رسید.
بولحسن نام روستایی در 27 کیلومتری غرب شهر بانه و 12 کیلومتری رودخانه مرزی چومان است که این منطقه نامش را از آن گرفته است. این منطقه در دامنه‌ی کوه کاگر واقع شده است. بولحسن از عملیات کربلای 10 یکی از معبرهای حرکت رزمندگان برای عملیات در مناطق مرزی و عمق خاک عراق بود.

همچنین محل استقرار نیروها و اردوگاه‌ها، قرارگاه‌های فرماندهی و اورژانس‌های بهداری محسوب می‌شد. در اغلب عملیات‌های برون مرزی انجام گرفته در ارتفاعات ماووت عراق، رزمندگان اسلام با عبور از این ناحیه و گذر از رودخانه چومان، فقط به خواست خداوند و به واسطه حضور توانمند جهاد سازندگی(با ساخت پل و جاده) میسر بود.
شاید بتوان گفت که در دوران جنگ تحمیلی، در این منطقه بیشترین عملیات انجام گرفته است که مهمترین آن‌ها عبارتند از: فتح یک(19 مهر 1365)، فتح 5(25 فروردین 1366)، کربلای 10(30 فروردین 1366)،نصر 4(31 خرداد 1366)، نصر8(29 آبان 1366)، بیت المقدس2(25 دی 1366)، بیت المقدس3(24 اسفند 1366) و بیت المقدس 6(27 اردیبهشت 1367).

** عملیات کربلای 10
اولین عملیات بزرگ در این منطقه کربلای 10 نام داشت که طی آن مناطق بسیاری به دست رزمندگان آزاد شد. حضور نسبتا گسترده‌ی کردهای معارض عراقی در این مناطق، سبب شد تا در مرحله نخست گشایش جبهه تازه در غرب کشور، تلاش‌ها برای اتصال مناطق آزاد شده‌ی ایران به عقبه‌ی نیروهای معارض معطوف شود.

منطقه عمومی این عملیات در محور بانه - سردشت، از شمال به رودخانه مرزی گلاس، از جنوب به رودخانه آوسیویل، از شرق به سورکوه و از غرب به ارتفاعات گرده‌رش و سپس ارتفاعات عمومی آسوس منتهی می‌شد. این منطقه دارای عوارض حساس و ارتفاعات نسبتا بلند و صعب العبور است.
تردد در این مناطق، به خاطر نبود راه بسیار دشوار می‌نمود، اما به دلیل وجود ارتفاعات، وضعیت برای اختفای نیروهای عمل کننده و حتی تحرک و جابه‌جایی آن‌ها در روز، کاملا مناسب بود.

نکته مهم این است که تعداد نیروهای دشمن در این منطقه تا قبل از عملیات والفجر9 که در پاییز سال 1364 صورت گرفت، قابل توجه نبود اما پس از آن و به ویژه پس از 2 عملیات فتح یک و 2، دشمن حساس شد و تلاش وسیعی را برای تصرف مناطق تحت تسلط کردها و مسدود کردن معابر وصولی به عمق خاک عراق انجام داد. اما با وجود همه تلاش‌های دشمن، سرانجام در 30 فروردین 1366 عملیات کربلای 10 با رمز یا صاحب الزمان(عج) ادرکنی در منطقه‌ای به وسعت 250 کیلومتر مربع آغاز شد.
این عملیات که نخستین عملیات گسترده در غرب کشور، پس از انتقال میدان اصلی جنگ از جنوب به شمال بود، هماهنگ با تک نیروهای منظم در جبهه ماووت و عملیات نامنظم قرارگاه رمضان و اتحادیه میهنی کردستان عراق، در شمال سلیمانیه انجام گرفت. در این عملیات حسن شفیع زاده فرمانده توپخانه سپاه و سیدمحمدتقی رضوی فرمانده مهندسی جنگ به شهادت رسیدند.

انتهای پیام/