تهران- راهیان نور-شهید خداکرم بعد از جنگ فرمانده نیروی انتظامی قم، کرج، و مناطق 2 و 10 تهران شدند که در نهایت به دستور رهبر معظم انقلاب لبیک گفت و با خانواده به استان سیستان و بلوچستان هجرت کرد و بعد از فعالیت‌های مؤثر در سال 1376 توسط قاچاقچیان شهید شد.

به گزارش  راهیان نور؛  یکی از حماسه‌هایی که همچون خورشید در تاریخ اسلام می‌درخشد، همراهی همسرانی است که همیشه در کنار مردان مجاهدشان زینب‌وار ایستادند و بعد از شهادت با صبر در برابر دوری و سختی‌ها مقاومت کردند و در راستای تربیت فرزندانشان کوشیدند.

شهید  خداکرم در سال 1334 در محله مولوی تهران به دنیا آمد و بعد از گذراندن دوره‌ی ابتدایی، تحصیل را موقتاً رها کرد و همراه پدر و برادران خود در مغازه قنادی مشغول به کار شد. در دوره‌ی نواجوانی و جوانی  با حضور در روضه‌های سیدالشهداء(ع) و تعزیه‌های خیابانی در نقش حضرت علی‌اکبر(ع) رشد یافت و در سال 1357 ازدواج کرد.

اوایل انقلاب به طور مداوم فعالیت می‌کرد و با شروع جنگ با توجه به اینکه بیماری قلبی داشت و باید جراحی می‌شد، از بیمارستان خارج و از ابتدای جنگ در جبهه‌های نبرد حضور یافت، بعد از جنگ فرمانده نیروی انتظامی قم، کرج، و مناطق 2 و 10 تهران شدند که در نهایت به دستور رهبر معظم انقلاب لبیک گفت و با خانواده به استان سیستان و بلوچستان هجرت کرد و بعد از فعالیت‌های مؤثر در سال 1376 توسط قاچاقچیان شهید شد.

همسر و فرزند شهید جواد حاج خداکرم  بخش کوچکی از روایت زندگی‌شان را که در کنار حاج جواد تجربه کرده‌اند بیان کردند. داستان شیرین زندگی همسر و فرزندان شهید سخت اما شنیدنی است که گوشه گوشه آن درسی از مفهوم حماسه و مقاومت همسران و فرزندان شهداء است.

"اگر من رفتم از حقت بگذر و حلالم کن"

در ابتدای گفت‌و‌گو همسر شهید خداکرم از سفری در پاییز سخن گفت که همراه با حاج جواد آغاز شد اما بازگشت از آن سفر بدون ایشان پایان یافت.

احساسی به من می‌گفت همسرم به شهادت می‌رسد، رفتم توی اتاق خواب دیدم حاجی خوابیده است، با خودم می‌گفتم نکند یک روز به من بگویند این قد و بالا به زیر خاک می‌رود، نکند به شهادت برسد، همینطوری که نگاهش می‌کردم گریه‌ام گرفت.

اشک چشمانم را پاک کردم، چشمم را که باز کردم دیدم جواد بیدار شده است و مرا نگاه می‌کند، گفت «چیه؟ چرا داری گریه می‌کنی؟ مشکل پیش آمده؟ چیزی شنیدی؟»

گفتم نه، می‌ترسم، استرس دارم، می‌ترسم تو از در که بیرون می‌روی دیگر...

گفت «بیا اینجا بنشین، بیا با من حرف بزن، ببین تا خدا نخواهد یک برگ از درخت نمی‌افتد، اما اگر خدا خواست تا من شهید شوم دلم می‌خواهد شجاعانه زندگی من را ادامه بدهی، دوست دارم یک جا ننشینی و گریه کنی، دوست دارم بچه‌هایمان را به طور احسن بزرگ کنی، مردن حق است چرا می‌ترسی؟ من هرکاری که کرده باشم، هر ثوابی کسب کرده باشم نصفش برای شما است، مگر ما چند سال دیگر با هم زندگی می‌کنیم، مگر ما چند سال زنده‌ایم، بالأخره آخر زندگی همه‌ مرگ است.»

 با من صحبت کرد و حلالیت طلبید و گفت «من مردی نبودم که وقتم آزاد باشد، مسئولیتی را که خدا به من داده است تا به خانواده‌ام برسم نتوانستم ادا کنم، اگر برای من اتفاقی پیش آمد و یا شهید شدم  تو مرا ببخش، اگر من رفتم از حقت بگذر، حلالم کن»


جمعه بود که برای حاجی میهمان آمد، سردار انصاری، آقای علم‌الهدی و رحمانی در مهمانسرا بودند؛ نیروهای حاج‌جواد به دستور ایشان در بعضی از مناطقی که اشرار عبور می‌کرد خندق کنده و سیم‌خاردار کشیده بودند، معمولاً خودشان برای سرکشی به آن مناطق می‌رفتند. وقتی به منزل برگشت از خانه به سرهنگ رشیدی  فرمانده زابل زنگ زد و گفت «شنیدم قسمتی از خندق را پر کرده‌اند و تردد قاچاقچی‌ها سهل شده است، شما چیکار می‌کنید که من در اینجا شنیدم از آن مکان عبور می‌کنند»، حاجی هیچ وقت نمی‌گفت چه زمانی می‌خواهد برای سرکشی به آنجا برود معمولاً سرزده می‌رفت، بعد از کمی صحبت با سرهنگ رشیدی گفت «من میهمان‌هایم شنبه می‌روند و یکشنبه آنجا خواهم بود.»

روز شنبه مهمان‌های حاجی رفتند و روز یکشنبه در حالی که خیلی استرس داشت و ناراحت بود برای سرکشی رفت، همیشه صبح‌ زود ما را بیدار می‌کرد تا بلند شویم بعد می‌رفت اما آن روز ما را برای نماز بیدار کرد اما منتظر نماند تا بیدار شویم، آخرین صحنه‌ای که دیدم پشتش به من بود و از در رفت بیرون...

دوستانش برای من اینگونه تعریف کردند: همه‌جا را بازدید کرده‌ بود، در مسیر زابل بر سر دو راهی بودند که به نیروهای همراه گفت شما برگردید، بعد از اینکه نیروها برمی‌گردند به پیشنهاد یکی از همراهان برای بازدید از محلی که خندق آن توسط اشرار پر شده بود رفتند، با توجه به اینکه دیر وقت بوده است محافظ همراه حاج جواد اول مخالفت کرد اما جواد گفته بود که برویم.

حاج جواد در طی مسیر، خط تردد ماشین‌ها را که روی ماسه‌ها نقش بسته بود را می‌بیند و می‌پرسد: این رد ماشین‌ها برای کیست، نکند قاچاقچیان باشند؟ پاسخ می‌دهند نه، این برای ماشین‌های خودمان است. وقتی جلوتر می‌روند احساس خطر می‌کنند و حاجی دستور می‌دهد تا برگردند، هنگامیکه دور می‌زنند لاستیک‌های ماشین جلویی را به رگبار می‌بندند و حاجی را با تیر دو زمانه مورد اصابت مستقیم گلوله قرار می‌دهند و تیر به چشم حاجی اصابت می‌کند.

می‌گویند هر شهیدی به هر کدام از اهل‌بیت(ع) ارادت داشته باشد شبیه به همان معصوم به شهادت می‌رسد، ایشان بی‌نهایت غیرتی بود و به حضرت ابوالفضل(ع) ارادت خاصی داشت، ایشان مثل حضرت  تیر به چشمشان خورد.

افرادی که با ایشان بودند می‌بینند حاجی پیاده نشد، داخل ماشین را نگاه می‌کنند، زمانی که پیکرشان را برمی‌گردانند می‌بینند حاجی به شهادت رسیده است.

"با لبخند خیلی زیبا، صورتی سفید و گونه‌هایی گل انداخته پدر آرام گرفته بود"

دختر شهید خداکرم که در روز شهادت پدر 16 سال بیشتر نداشت از سختی دلتنگی و جدایی آن روز می‌گوید:

معمولاً همیشه سعی می‌کردند در بین بازی و حرف‌هایشان ما را آماده شهادتشان بکنند، مثلاً وقتی خاله‌بازی می‌کردیم با خنده و شوخی می‌گفت «حالا بچه‌ها یه چیزی بهتون بگم، اگر من در سیستان و بلوچستان شهید شدم و من را با خودشان بردند و گفتند این گل پرپر از کجا آمده؟ شما  نگید از سفر کرب و بلا آمده، بگید از سفر سیستان آمده» ما می‌گفتیم بابا نگو دیگه، بعد با تعجب  می‌گفت «نه بابا، هیچی بالاتر از شهادت نیست، اگر من شهید شدم شما استوار و محکم بایستید و بگید من فرزند شهیدم.»

چون بابا خیلی به فوتبال علاقه داشت وقتی سرکار بود من گزارش بازی‌ها را تلفنی به پدر می‌دادم.

تقریباً خورشید غروب کرده بود و تلویزیون مسابقه فوتبال نشون می‌داد، هر چی زنگ می‌زدم بابا جواب نمی‌داد، بی‌ اختیار زدم زیر گریه، به مادرم گفتم این بابای من کجاست؟ چرای هر وقت ایشان را می‌خواهیم نیست؟ بعداً فهمیدم همون موقع که ما دل‌نگران شده بودیم بابا به شهادت رسیده بود.

ساعت 11 شب جانشین بابا تماس گرفت و گفت: پدرتان مأموریت رفته است، وقتی قطع کرد مادرم گفت هر وقت مأموریت پیش می‌آید خود پدر خبر می‌داد، چرا این بار جانشین ایشان این موضوع را مطرح کردند!

تقریباً ساعت 23:30 دقیقه شام خوردیم و می‌خواستیم بخوابیم که خانم یکی از پرسنل با چشم‌هایی پف کرده که نشان از گریه ایشان داشت به بهانه برگرداندن چند وسیله که به امانت برده بود به در خانه‌مان آمد تا مطلع شود ما از شهادت پدر خبر داریم یا نه، بعد از اینکه فهمید ما هیچی نمی‌دانیم برگشت.

شب خواب دیدم، بابا شهید شده است و دارند ما را با هواپیما همراه با پیکر ایشان از زاهدان به تهران برمی‌گردانند، از ترس از خواب بیدار شدم، چون خیلی به بابام علاقه داشتم خودم را می‌زدم، به خودم می‌گفتم این چه خوابی بود که من دیدم؟



صبح ساعت 9 مادرم با یکی از خانم‌ها قرار داشت تا به کلاس قرآن برود، بعد از نماز صبح حوالی ساعت 6:30 تازه چشمم گرم شده بود که دوست مادرم برای اینکه به کلاس قرآن بروند زنگ منزلمان را زد، مادرم با تعجب گفت الان ساعت 6 صبح است، چرا الان؟ گفتند در را باز کنید تا بیایم داخل حیاط توضیح می‌دهم، من روی تخت نشستم و صدای مادرم را می‌شنیدم، ناگهان صدای جیغ مادرم به گوشم رسید، سریع با برادر و خواهرها وارد حیاط شدیم که گفتند پدرتان تیر خورده و الان در بیمارستان زابل است و باید به تهران منتقل شوند، همین که این حرف را زد مادرم فهمید که پدرم شهید شده است.


روزی که پدرم شهید شده بود به عمو و خاله‌ام اطلاع داده بودند تا به سیستان و بلوچستان بیایند، ساعات زیادی نگذشته بود که منزلمان پر از جمعیت شد، یکی از خانم‌ها به من گفت: زینب جان وسایلتان را جمع کنید که قرار است به تهران برگردید؛ من اصلاً نمی‌خواستم قبول کنم که پدرم شهید شده است، با خودم گفتم چون پدرم تیر خورده است و می‌خواهد نماز بخواند لباس‌هایش نجس است، تمام لباس‌های پدرم را در ساک گذاشتم، به من گفت‌ دختر لباس‌های پدرت را برندار، فقط خودتان.

عمویم که از تهران رسید، گفتم عمو پدرم زنده است؟ گفت بله. گفتم چرا مشکی پوشیدید؟! این را که گفتم عمو گریه‌اش گرفت.

زمانی که خاله رسید، از سر کوچه بلند بلند گریه می‌کرد و می‌گفت خواهرم با 5 تا از فرزندانش یتیم شدند، دیگر چگونه می‌خواهید زندگی را ادامه بدهید، اینجا بود که انگار آب سرد روی سرم ریختند.

ما خاک پای اهل‌بیت(ع) هم نمی‌شویم اما مثل شام قریبان هرکسی گوشه‌ای از منزل افتاده بود و گریه می‌کرد، نزدیک غروب آفتاب شبکه استانی تلویزیون اعلام کرد «فرمانده نیروی انتظامی سیستان و بلوچستان در حمله تروریستی در درگیری با قاچاقچیان به شهادت رسید» در همین لحظه پرسنل پدرم تابوت را به داخل خانه آوردند و در همان جایی که نماز می‌خواند گذاشتند، همه عقب رفتند تا ما با ایشان وداع کنیم.

مادر کاوری را که روی صورت ایشان بود کنار زد، یک بوی خیلی خوب در خانه پیچید، تا ما صورت پدر را دیدیم شوکه شدیم و به عقب رفتیم، عمو به ما گفت از چی می‌ترسید؟ این پدرتان است بابای شما. صورتش خونی بود مادر خون‌ها را پاک کرد، با یک لبخند خیلی زیبا، صورتی سفید و گونه‌هایی گل انداخته خوابیده بود، بعد از وداع ایشان را به سردخانه بردند و آن شب خیلی به ما سخت گذشت.


سه روز در سیستان و بلوچستان تعطیلی عمومی اعلام شد، روز سه‌شنبه ایشان را در زاهدان تشیع کردند و بعد از صحبت‌های حاج ‌آقای علم‌الهدی، مادرم برای مردم سخنرانی کردند.
بعد از مراسم باشکوه تشیع در زاهدان، با پیکر پدرم وارد تهران شدیم و در روز چهارشنبه بعد از مراسم تشیع در میدان ونک، ایشان در بهشت ‌زهرا(س) برای همیشه آرام گرفت.