تاریخ انتشار
يکشنبه ۶ مرداد ۱۳۹۸ ساعت ۱۹:۳۷
کد مطلب : ۱۴۷۴۷
شهید ترور(21)؛
حامی مستضعفان که با کینه توزی گروهک‌ها به شهادت رسید
به گزارش راهیان نور، شهید دارا کهنه پوشی در روز اول مهرماه سال 1340 در روستای حسن آوله که سایه فقر و تنگ دستی بر آن حکم فرما بود به دنیا آمد. ایشان در مدت عمر اندکش از نظر ایمان و ذخیره اخروی داراترین و ثروتمندترین جوانان آن دیار بود. دارا تحت تربیت پدر و مادری مؤمن و متدین قرار گرفت و به خاطر زندگی در یک خانواده مذهبی قبل از رسیدن به سن مدرسه روخوانی قرآن کریم را فرا گرفت و سپس راهی مدرسه شد و تا کلاس پنجم در زادگاهش به تحصیل پرداخت و سپس برای ادامه تحصیل راهی شهرستان مریوان شد.
دارا با آمدن به مریوان و قرار گرفتن در یک محیط بزرگ فرصت را غنیمت شمرد و همراه با تحصیل در مدرسه، با حضور در مساجد و مدارس علوم دینی در خدمت استادان زانو زد و به تلمذ علوم قرآنی پرداخت. تلاش و پشتکارش موجب شد در مدتی کوتاه در این زمینه پیشرفت قابل توجهی داشته باشد و کار تدریس قرآن را آغاز نماید.
دارا در حقیقت سفیری بود از جانب حضرت حق که در آن برهه خاص مأمور هدایت و آموزش جوانان را عهده دار شده بود؛ تمام وقت یا در مدرسه بود یا در مسجد و در زمینه تعلیم و تعلم تلاش بسیار می کرد. به دلیل اینکه خانواده اش در روستا زندگی می کردند هر وقت به روستا می‌رفت از فرصت استفاده می کرد و به آموزش جوانان روستا مشغول می شد.
دارا بسیار کم سن و سال بود اما اعتماد به نفس بالایی داشت؛ در میان مردم روستا حضور پیدا می کرد و بدون هیچ واهمه‌ای برای آنان سخنرانی می کرد و آنچه را که آموخته بود به دیگران یاد می‌داد و این کار را ادای دین و عبادت می دانست. تلاش های پیگیر و خستگی ناپذیر دارا در زمینه هدایت و راهنمایی مردم از ایشان چهره ای مردمی و مورد اعتماد ساخته بود که علی رغم صغر سنی، مردم سخنانش را با جان و دل قبول می‌کردند.
در سال 1357 که حرکت های آزادی خواهانه ملت قهرمان ایران شروع شد، دارا گمشده‌اش را در وجود رهبر فرزانه انقلاب اسلامی ایران یافت و پیروی از منویات و دستورات ایشان را چون سایر فرایض دینی بر خود واجب دانست و برای انجام دستور مقتدایش هیچ درنگی را جایز نشمرد و پیوسته در تلاش و کوشش بود.
دارا در کانون اسلامی جوانان و مدرسه قرآن مریوان شبانه روز مشغول تلاش و فعالیت بود. آنگاه که احساس کرد باید از محدوده شهر خارج شود، این کار را با طیب خاطر پذیرفت و به روستاهای اطراف رفت. دارا یکه و تنها در جمع نمازگزاران حاضر می شد و بدون هیچ واهمه‌ای آنچه را که لازم بود می گفت. عقاید و کارهای دارا گروهک های ملحد را به شدت عصبانی کرده بود. چندین مرتبه نقشه ترور او را ریختند اما ناکام ماندند؛ خداوند دارا را مأمور بیدار سازی مردم کرده بود و خود نیز از او محافظت می نمود.
پدر شهید نقل می کند:
فرزندم یک پارچه نور و رحمت بود، هیچ وقت نمازش ترک نمی‌شد، حشر و نشر با قرآن و تلاوت مکرر آیات نورانی آن از برنامه‌های لایتغیر زندگی‌اش بود. دارا حافظ و حامی محرومان و مستضعفان بود و مردم فقیر منطقه همیشه او را حامی و پشتیبان خود می دانستند.
فرزندم علاوه بر تدریس قرآن و علوم اسلامی در کانون و مدرسه، همواره جز اولین کسانی بود که برای بحث و رویارویی با گروهک های ملحد حاضر می‌شد و بطلان عقیده و باور آنان را با دلایل محکم و استوار بر ملا می کرد. تمام نظریه پردازان الحادی گروهک های ضدانقلاب در برابرش به ستوه آمده بودند و هیچگاه نتوانستند در مقابل او سخنی منطقی عرضه کنند. هر جا دارا حضور می‌یافت دشمن سپر می انداخت و صحنه را ترک می کرد.
آن هنگام که اراده مجاهدان فی سبیل الله بر این قرار گرفت که نهاد مقدس سپاه در مریوان بنیان نهاده شود، دارا جزو پیش گامان بود. سلاح و صلاح را توأمان به دست گرفت و به پاسداری از دست آوردهای انقلاب پرداخت؛ تا اینکه مزدوران استکبار جهانی که تاب دیدن نور حقانیت اسلام را نداشتند در قالب توطئه‌ای به مقر سپاه حمله ور شدند و بهترین فرزندان دین را به مسلخ کشاندند.
دارا از جمله مجاهدانی بود که در این مصاف نابرابر حضور داشت. اما خداوند همچنان که اراده کرده بود زندگی دارا با دیگران متفاوت باشد، نحوه شهادتش نیز با یارانش تفاوت داشت همرزمانی که در رکاب این مجاهد فی سبیل الله بوده اند در این باره می‌گویند: در تمامی مدتی که در حلقه محاصره بودیم دارا با روحیه عالی که داشت کمترین هراس به دل راه نمی داد و با رشادتی غیر قابل وصف می جنگید. وقتی که فرمانده رشید و فداکارمان عبدالله طرطوسی به شهادت رسید، دشمن توانست به داخل مقر نفوذ کند. جنگ تن به تن آغاز شد، دشمن تلاش می کرد دارا را زنده دستگیر کند، تا آنکه کید و حیله آنان به نتیجه رسید و دارا پس از اینکه مهماتش تمام شد به اسارت درآمد. از آنجا که گروهک های ضدانقلاب کینه فراوانی از این جوان نستوه به دل داشتند تمام بدنش را با آتش سیگار سوزاندند و با سر نیزه زخم های متعددی به بدنش وارد کردند و در نهایت پس از شکنجههای وحشیانه سرش را با موزائیک از تنش جدا کردند.
دارا با آمدن به مریوان و قرار گرفتن در یک محیط بزرگ فرصت را غنیمت شمرد و همراه با تحصیل در مدرسه، با حضور در مساجد و مدارس علوم دینی در خدمت استادان زانو زد و به تلمذ علوم قرآنی پرداخت. تلاش و پشتکارش موجب شد در مدتی کوتاه در این زمینه پیشرفت قابل توجهی داشته باشد و کار تدریس قرآن را آغاز نماید.
دارا در حقیقت سفیری بود از جانب حضرت حق که در آن برهه خاص مأمور هدایت و آموزش جوانان را عهده دار شده بود؛ تمام وقت یا در مدرسه بود یا در مسجد و در زمینه تعلیم و تعلم تلاش بسیار می کرد. به دلیل اینکه خانواده اش در روستا زندگی می کردند هر وقت به روستا می‌رفت از فرصت استفاده می کرد و به آموزش جوانان روستا مشغول می شد.
دارا بسیار کم سن و سال بود اما اعتماد به نفس بالایی داشت؛ در میان مردم روستا حضور پیدا می کرد و بدون هیچ واهمه‌ای برای آنان سخنرانی می کرد و آنچه را که آموخته بود به دیگران یاد می‌داد و این کار را ادای دین و عبادت می دانست. تلاش های پیگیر و خستگی ناپذیر دارا در زمینه هدایت و راهنمایی مردم از ایشان چهره ای مردمی و مورد اعتماد ساخته بود که علی رغم صغر سنی، مردم سخنانش را با جان و دل قبول می‌کردند.
در سال 1357 که حرکت های آزادی خواهانه ملت قهرمان ایران شروع شد، دارا گمشده‌اش را در وجود رهبر فرزانه انقلاب اسلامی ایران یافت و پیروی از منویات و دستورات ایشان را چون سایر فرایض دینی بر خود واجب دانست و برای انجام دستور مقتدایش هیچ درنگی را جایز نشمرد و پیوسته در تلاش و کوشش بود.
دارا در کانون اسلامی جوانان و مدرسه قرآن مریوان شبانه روز مشغول تلاش و فعالیت بود. آنگاه که احساس کرد باید از محدوده شهر خارج شود، این کار را با طیب خاطر پذیرفت و به روستاهای اطراف رفت. دارا یکه و تنها در جمع نمازگزاران حاضر می شد و بدون هیچ واهمه‌ای آنچه را که لازم بود می گفت. عقاید و کارهای دارا گروهک های ملحد را به شدت عصبانی کرده بود. چندین مرتبه نقشه ترور او را ریختند اما ناکام ماندند؛ خداوند دارا را مأمور بیدار سازی مردم کرده بود و خود نیز از او محافظت می نمود.
پدر شهید نقل می کند:
فرزندم یک پارچه نور و رحمت بود، هیچ وقت نمازش ترک نمی‌شد، حشر و نشر با قرآن و تلاوت مکرر آیات نورانی آن از برنامه‌های لایتغیر زندگی‌اش بود. دارا حافظ و حامی محرومان و مستضعفان بود و مردم فقیر منطقه همیشه او را حامی و پشتیبان خود می دانستند.
فرزندم علاوه بر تدریس قرآن و علوم اسلامی در کانون و مدرسه، همواره جز اولین کسانی بود که برای بحث و رویارویی با گروهک های ملحد حاضر می‌شد و بطلان عقیده و باور آنان را با دلایل محکم و استوار بر ملا می کرد. تمام نظریه پردازان الحادی گروهک های ضدانقلاب در برابرش به ستوه آمده بودند و هیچگاه نتوانستند در مقابل او سخنی منطقی عرضه کنند. هر جا دارا حضور می‌یافت دشمن سپر می انداخت و صحنه را ترک می کرد.
آن هنگام که اراده مجاهدان فی سبیل الله بر این قرار گرفت که نهاد مقدس سپاه در مریوان بنیان نهاده شود، دارا جزو پیش گامان بود. سلاح و صلاح را توأمان به دست گرفت و به پاسداری از دست آوردهای انقلاب پرداخت؛ تا اینکه مزدوران استکبار جهانی که تاب دیدن نور حقانیت اسلام را نداشتند در قالب توطئه‌ای به مقر سپاه حمله ور شدند و بهترین فرزندان دین را به مسلخ کشاندند.
دارا از جمله مجاهدانی بود که در این مصاف نابرابر حضور داشت. اما خداوند همچنان که اراده کرده بود زندگی دارا با دیگران متفاوت باشد، نحوه شهادتش نیز با یارانش تفاوت داشت همرزمانی که در رکاب این مجاهد فی سبیل الله بوده اند در این باره می‌گویند: در تمامی مدتی که در حلقه محاصره بودیم دارا با روحیه عالی که داشت کمترین هراس به دل راه نمی داد و با رشادتی غیر قابل وصف می جنگید. وقتی که فرمانده رشید و فداکارمان عبدالله طرطوسی به شهادت رسید، دشمن توانست به داخل مقر نفوذ کند. جنگ تن به تن آغاز شد، دشمن تلاش می کرد دارا را زنده دستگیر کند، تا آنکه کید و حیله آنان به نتیجه رسید و دارا پس از اینکه مهماتش تمام شد به اسارت درآمد. از آنجا که گروهک های ضدانقلاب کینه فراوانی از این جوان نستوه به دل داشتند تمام بدنش را با آتش سیگار سوزاندند و با سر نیزه زخم های متعددی به بدنش وارد کردند و در نهایت پس از شکنجههای وحشیانه سرش را با موزائیک از تنش جدا کردند.
