مریوان ؛ قدمگاه فرماندهان سپاه محمد رسول الله

 به گزارش راهیان نور، پس از بازدید از روستای دزلی، می‌توانی به سمت مریوان حركت كنی. اطراف جاده جنگل‌‌های بسیار بكر و زیبای بلوط و سقز و مازو دیده می‌شود. درخت های به هم پیچیده ای که همه سطح آن کوه های بلند را فرا گرفته اند و آن گاه که تو از جاده به آن ارتفاعات می نگری تازه می فهمی چرا دو تک تیرانداز ضدانقلاب می توانسته اند یک گردان را در این پایین معطل کنند و تازه می فهمی که پاکسازی آن مناطق صعب العبور چه دل و جراتی میخواسته و عجب کار سختی بوده است.

اولین آبادی، شهر "کانی دینار" است که زخم بمباران شیمیایی بعثی ها را بر تن خود به یادگار دارد.

به مریوان می‌رسی.

در ابتدای ورودی شهر طاق نصرتیست که باید از زیر آن عبور کنی... به شهر شهدای عملیات والفجر ۴ خوش آمدید.

از همان ابتدای کار می فهمی که اینجا با بقیه شهرها که رفته ای فرق دارد.

آنچه تو را همان ورودی شهر متوقف می کند تابلوی بیمارستان صحرایی ابوعمار است و آرامگاه هشت تن از شهدای مظلوم بمباران شیمیایی حلبچه، شامل یک مرد، دو زن، یک دختر و چهار کودک که سال ۶۶ به این مکان منتقل و دفن شده اند.

یادبود برخی شهدای مفقودالاثر، مانند شهیدان احمد مرادی، محمد سعید برزویی، احمد صفائی و... نیز در میانه این گلزار کوچک ولی نورانی جلوه گری می کند.

میدان ۲۳ فروردین، یادآور شهدای مظلوم سپاه مریوان و شهید عبدالله طرطوسی در حمله وحشیانه ضدانقلاب است. مرکز شهر، میدانی قرار دارد که عنوان «میدان شهید فهمیده» را به خود گرفته است.

در قسمتی از شهر، روبه روی بیمارستانی که به بیمارستان «الله اکبر» معروف است بر روی تابلویی بزرگ، عکسی از رهبر عزیز انقلاب اسلامی قرار دارد که سر مجروحی را بر بالین گرفته اند و گویا به دیدار سال ۶۱ ایشان از این بیمارستان مربوط می شود و علی الظاهر آن جانباز که حال وخیمی داشته بعداً به فیض شهادت نائل می شود.

نقطه نقطه این شهر، پُر است از روایت های کتاب تاریخ انقلاب که باید صفحات طلایی این بخش از تاریخ را با تامل مطالعه کرد...

از مریوان حرف های زیادی هست که شنیدنیست. باید سرزمین نور را از نزدیک دید. باید کوله بارت را پر از نور این خاک پاک کنی و در وقت بازگشت از شنیده ها و دیدنی ها بگویی.

زائرعزیزسرزمین مجاهدتهای خاموش
قبل از عزیمت درباره اش بیشتر بدان!
یقینا بیشتر قدر لحظات حضورت را میدانی!

به قلم: احمد رحیم زاده

انتهای پیام