شبی که سید طاهر رفت

خبر داده بودند بروم اهواز.
گفته بودند کار واجبی پیش آمده که باید زودتر خودم را برسانم.
چند روزی بود که درگیر عملیات شهیدرجایی و باهنر بودم، درست و حسابی نخوابیده بودم.
چشمهایم شده بود دوپیاله خون.
وقتی رسیدم کمیته مرکزی هوا تاریک شده بود.
دلم شورمی زد.
چند پاسدار که قبلا آن ها را با سیدعباس دیده بودم آمدند کنارم.
آرام حرف می زدند و همین.
دلشوره ام را بیشتر می کرد.
خیال کردم سیدعباس شهید شده اما تا نام سیدطاهر را شنیدم انگار سطلی از آب جوش رویم خالی کردند، تمام بدنم را گر گرفت.قیافه ام را که دیدند یکی پرید وسط و گفت: چیزی نشده که!طاهر زخمی شده.
دلم انگار جان پناهی پیدا کرده باشد کمی آرام گرفت.قدم هایم می لرزید.
اما راه افتادم سمت بیمارستان.ساعت ۱۲ شب بود و سکوتی موهوم تمام فضا را پر کرده بود.
تا رفتم سمت پرستار که از سید طاهر بپرسم از دور سید عباس را دیدم.
قوای باقیمانده در جانم را جمع کردم و دویدم سمتش.
زبانم را که در کامم خشک شده بود را به بدبختی تکان دادم و صدای گرفته ام را از حلقومم بیرون راندم و منقطع گفتم: سید طاهر...چی شده...سیدعباس سرش را پایین انداخت و چشم هایش را بست و این یعنی طاهر رفت.
برادر کوچکمان چقدر زود بزرگ شده بود.

چقدر زودتر از ما جلو زده و رفته بود.
یاد روزهای کوچکی مثل صحنه های فیلم هجوم آوردند در ذهنم.
عقب عقب رفتم وتکیه دادم به دیوار سرد بیمارستان و آرام تن بی جانم را بر زمین پهن کردم.
همین چند ساعت پیش کنار هم در خط می جنگیدیم چطور او بدون من رفته! حتما وقتی رفته بود تیربارچی دشمن را با آرپی جی بزند او را زده بودند.
و من چیزی نفهمیده بودم.
چهره معصوم طاهر و چشم های گیرایش لحظه ای رهایم نمی کرد.
یاد روزهای تظاهرات می افتم.
روزهای که نترس بودن طاهر مرا به وجد می آورد.
یاد روزهای افتادم که با او برای مبارزه با رژیم شاه از پادگان اسلحه گرفتیم.
و رفتیم کمک نیروهای هوایی یاد روزهای اول جنگ افتادم.
وقتی آمد کمیته وبه او اسلحه ندادند، ناراحت شد ولی با دست خالی در شهر ماند.
در این دو سالی که از جنگ می گذشت چقدر کم دیده بودمش هفته ای یکبار به خانه سر می زد اما چه آمدنی، یک ساعتی بیشتر نمی ماند اگر حقوق گرفته بود همان جا پول هایش را را بین همه مان تقسیم می کرد.
بهش می گفتم این قدر پول هایت را خرج نکن پس انداز کن برای ازدواجت.

به من می گفت: من شهید می شوم.پول می خواهم چکار.
انگار می دانست که شهید می شود.

سیدعباس که صدای گریه ام را شنید آمد کنارم و دستش را روی شانه ام گذاشت.
دست هایش می لرزید.

آرام گفت: چطور به پدر بگویم؟
گفتم به سید حسن می گویم او بهتر می تواند به آنها بگوید.

محو چهره ی سید عباس می شوم.
طاهر چقدر دوست داشت دامادی اش را ببیند.
خودم را جمع و جور می کنم.
یاد علی هاشمی می افتم حتما تا الان خبر شهادت سید طاهر را فهمیده.
نصف شب خوابش را دیده بود تا بیدار شد آمد سراغم که طاهر به خط نرود.

گفتم چی شده؟
علی هاشمی مضطر بود.

گفت: نیم ساعت خوابیدم. و همش خواب دیدم. می ترسم برای طاهر اتفاقی بیفتد.
خواب دیدم شهید شده.

گفتم طاهر خیلی وقته رفته. ایشالا که چیزی نمی شود.
علی هاشمی گفت سید طاهر تا شهید نشود ول کن نیست.



علی راست می گفت طاهر مطمئن بود که شهید می شود. همین هفته پیش با ماشین به همراه علی هاشمی و احمد محبی و علیرضا خیرخواه پیکر شهید محمد بوشهری را از اهواز به بوشهر می بردند که ماشین شان از پل شکسته به داخل رودخانه افتاده بود.
طاهر فریاد زده بود که من نمی خواهم این طوری بمیرم.من باید در جبهه شهید بشوم.

طاهر داماد اش را در خط مقدم دیده بود آنقدر مطمئن بود که مداوم از شهادت حرف می زد و انگار که اگر شهید نمی شد همه تعجب می کردند.

برادر بیست و یک ساله ام هنوز بعد از سی و سه سال ساکن قلبم است.وهنوز که هنوز است یاد مهربانی اش با من است.

راوی: سیدصباح موسوی