ضرورت ایجاد راهیان نور
پس از پایان جنگ بخش مهمی از تاریخ این سرزمین می توانست آرام آرام به فراموشی سپرده شود.
جنگ که تمام شد، دلاور مردان آن دوره هم رفتند که در تونل زمان از یادها و خاطرها پاک شوند.
بالاخص آن ها که روحشان در آن سرزمین های ملکوتی جا مانده بود.
اما خوشبختانه با نطفه بستن فکری، این فراموشی رخ نداد.
در سال 1376 ستادی با عنوان “راهیان نور” بنیان گذارده و عملکرد آن، بازدید مردم انقلابی از مناطق عملیاتی شد.
در این بین مناطقی برای بازدید انتخاب شدند که عملیات های مهمی در آن ها رخ داده بود
و یا شهیدان و مفقودالاثرهای زیادی در آن منطقه پرپر شده بودند.
از این مناطق که در جنوب و غرب کشور هستند می توان به: پادگان دوکوهه، دهلاویه، طلاییه، پاسگاه زید، یادمان هور و… نام برد.
بنابر این برای اینکه مکتب دفاع از وطن، آرمان و عقیده زنده نگه داشته شود؛
آن هم در بین کودکان، نوجوانان و جوانان که روزهای جنگ را ندیده اند؛ لازم بود ارگانی برای این هدف متولد شود.
بخصوص اکنون که همچنان دشمنان در پی تهاجم به سرزمین عزیزمان هستند.
ضرورت ایجاد راهیان نور
جوانان ما باید با شهامت مردان مردی که جان، بر کف دست گذاشتند و عاشقانه از این کشور دفاع کردند آشنا شوند.
تا سرمشقی برای آنان باشد و درس آزادگی و شجاعت بیاموزند؛
که اگر خدای نکرده روزگاری بیگانه ای قصد دست درازی به این کشور را در سر داشت بدانند چه باید بکنند.
از طرفی دشمنان ما زمانیکه سیل مردم را به سوی چنین مکان هایی می بینند؛
ترس در وجودشان رخنه خواهد کرد و خواهند فهمید نمیتوانند با مردمی رویارو شوند که پس از گذشت سال ها از جنگ،
هنوز عاشقانه و شیفته به سوی مشهد شهدایشان می شتابند.
اگر عمیق تر به این مسئله نگاه کنیم، بیشتر به ضرورت اردوهای راهیان نور پی می بریم.
این بازدید ها در قالب اردوهای راهیان نور می تواند نشان دهنده همبستگی مردم باشد.
ملتی که از گوشه و کنار جمع می شوند برای یک هدف و مقصد خاص و این یعنی همدلی، هم پیمانی و هم زبانی.
همچنین در حین این بازدیدها روابط نسل جوان با نسل گذشته مستحکم تر شده و حال و هوای روزهای جنگ را بهتر درک می کنند.
