راهیان شلمچه راهیان نور و سرزمینی نورانی هستند سرزمینی که خورشید بر آن می تابد
نور عشق و گرمای آغوش شهدا در آن احساس می شود.
با راهیان نور که راهی شوی، یک جا عجیب دلت هوای پرواز می کند.
آنجا ناخودآگاه بر زمین می نشینی، مشتی خاک در دستت میگیری و تبرک می آوری.
از دنیا دل بریده و به روبرو خیره می شوی، به یادمان شهدای شلمچه.
قدمگاه کاروان زائران، مدفن شهدای گمنام عملیات رمضان.
در نقطه صفر مرزی تو دیگر به هیچ کس و هیچ چیز نمی اندیشی، جز به هوای شهدایی که تمام وجود ایستادگی کردند.
شلمچه مرز میان ایران و عراق و نزدیک ترین نقطه مرزی به شهر بصره است.
خط مرزی این منطقه را یه دو قسمت شلمچه ایران و شلمچه عراق تقسیم کرده است.
به خاطر حساسیت منطقه شلمچه، چند پاسگاه وظیفه حراست از آن را بر عهده داشت
که مهم‌ترین آن‌ها عبارت بود از پاسگاه شلمچه، پاسگاه مومنی و پاسگاه خین.
راهیان شلمچه راهیان نور
31 شهریور 1359، ستون زرهی تیپ 26 عراق، میله‌های مرزی را پشت سر گذاشت و وارد شلمچه شد.
همزمان پاسگاه شلمچه که اصلی‌ترین موضع دفاعی نیروهای خودی در معبر وصولی به خرمشهر محسوب می‌شد،
توسط هواپیمای عراقی به شدت بمباران شد.
محور اصلی تهاجم ارتش عراق به سمت خرمشهر و شرق کارون، شلمچه بود.
عراق توانست با اعزام چندین لشکر مکانیزه، پیاده و زرهی، پس از 35 روز جنگ، خرمشهر را اشغال کند
و با عبور از رودخاته کارون، خود را به جاده آبادان – ماهشهر برساند.
پس از سقوط خرمشهر در چهارم آبان 1359، جاده شلمچه به صورت یکی از معابر اصلی تردد
یگان‌های عراقی مستقر در خرمشهر در آمد.
اگرچه خرمشهر در مرحله سوم عملیات بیت المقدس آزاد شد،
اما حاشیه مرزی شلمچه تا آغاز عملیات کربلای 5 در اشغال نیروهای عراقی باقی ماند.
عملیات رمضان اوّلین عملیات ایران بعد از آزادی خرمشهر بود که با هدف تهدید بصره در منطقه‌ی زید انجام شد.
رمضان، عملیات سختی بود که در تابستان انجام شد و در آن بسیاری از رزمندگان لب تشنه شهید شدند.
12 شهید گمنام آن منطقه در تقاطع جاده شهید شاه حسینی و دژ جمهوری به خاک سپرده شدند
و بعدا یادمان شهدای زید نامگذاری شد.
انتهای پیام
الگو برداری جوانان از طرز تفکر شهدا
